Κάποιοι κριτικοί συχνά υποστηρίζουν ότι οι δημιουργοί δεν πρέπει να υλοποιούν τα έργα των ονείρων τους, γιατί η πραγματικότητα σπάνια μπορεί να σταθεί στο ύψος του οράματός τους. Ο Guillermo Del Toro όμως αποδεικνύει το αντίθετο με το νέο του «Frankenstein» — μια τολμηρή, συγκινητική και οπτικά καθηλωτική επανερμηνεία του κλασικού μύθου.
Αν και μεταφέρει την ιστορία στο 1857, λίγο μετά τον θάνατο της Mary Shelley, ο Del Toro παραμένει πιστός στο πνεύμα του πρωτότυπου. Η αλλαγή εποχής προσθέτει ρεαλισμό και επιτρέπει στον Victor Frankenstein (Oscar Isaac) να αξιοποιήσει πλήρως την ηλεκτρική ενέργεια, δίνοντας έτσι νέα δυναμική στη στιγμή που «ζωντανεύει» το δημιούργημά του.
Η ταινία ξεκινά στο παγωμένο τοπίο της Αρκτικής, όπου δημιουργός και πλάσμα κυνηγούν ο ένας τον άλλο. Από εκεί, ο Del Toro χτίζει μια ιστορία που συνδυάζει τρόμο και συγκίνηση, προσφέροντας νέα βάθη στην ανθρώπινη πλευρά του τέρατος — κάτι που είχε ξεκινήσει ο James Whale στις ταινίες του ’30.
Δες και την κριτική για το I, Frankenstein 2014
Ο Jacob Elordi δίνει μια ερμηνεία που αγγίζει την ψυχή: το πλάσμα του είναι τεράστιο και φοβιστικό, αλλά ταυτόχρονα ευάλωτο και τρυφερό. Η σκηνή όπου κρατά ένα ποντίκι στα χέρια του είναι σχεδόν ανυπόφορα συγκινητική.
Απέναντί του, ο Isaac ως Victor Frankenstein αποπνέει εμμονή και αλαζονεία — ο επιστήμονας που πιστεύει πως κάνει καλό, ενώ παραβιάζει τα όρια της ίδιας της φύσης.
Η σκηνογραφία και τα κοστούμια είναι υποδειγματικά, γεμάτα λεπτομέρειες και συμβολισμούς. Οι χρωματισμοί, οι σκιές και τα κόκκινα μοτίβα δίνουν στην ταινία μια αίσθηση σκοτεινής ποίησης, με τη μουσική του Alexandre Desplat να ολοκληρώνει το σύνολο.
Ο Del Toro είχε πει κάποτε πως το να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο θα ήταν «μια μικρή τραγωδία», γιατί μετά δεν θα μπορούσε να το ονειρεύεται πια. Η ειρωνεία είναι ότι τελικά δημιούργησε κάτι που ξεπερνά την ίδια του την προσδοκία — ένα έργο που αποδεικνύει ότι τα όνειρα, όταν γίνονται με πάθος, μπορούν πράγματι να πάρουν σάρκα και οστά.
Σχόλια